تاثیر پروبیوتیک باکتوسل و پربیوتیک مانان اولیگوساکارید بر مقاومت ماهی قزل آلای رنگین کمان (oncorhynchus mykiss) در برابر تنش هیپوکسی و افزایش دما

در این مطالعه مقاومت ماهی قزل­ آلای رنگین ­کمان تغذیه شده با پروبیوتیک تجاری (باکتوسل) و پربیوتیک مانان اولیگوساکارید در برابر تنش هیپوکسی و افزایش دما مورد بررسی قرار گرفت. تعداد ٧٢٠ قزل­ آلای رنگین­ کمان با وزن اولیه (٢±١٠ گرم) در شش گروه تغذیه­ ای (با سه تکرار) مورد آزمایش قرار گرفتند: ١) تغذیه با غذای تجاری (شاهد)، ٢) تغذیه با باکتوسل (١٠٠ میلی­ گرم در کیلوگرم غذا)، ٣) تغذیه با مانان اولیگوساکارید (2/5 گرم در کیلوگرم غذا)، ٤) تغذیه با مانان اولیگوساکارید (٥ گرم در کیلوگرم غذا)، ٥) تغذیه با ١٠٠ میلی­ گرم باکتوسل و 2/5 گرم مانان اولیگوساکارید در کیلوگرم غذا) و٦) تغذیه با ١٠٠ میلی­ گرم باکتوسل و ٥ گرم مانان اولیگوساکارید در کیلوگرم غذا. پس از ٤٥ روز نتایج تحقیق نشان داد، روده ماهیانی که به­ طور هم­ زمان با پروبیوتیک و پربیوتیک تغذیه شده بودند حاوی بیش ­ترین میزان پروبیوتیک بوده که به­ طور معنی ­داری بیش ­تر از سایر تیمارها بود. حداقل تلفات آزمایش تنش افزایش دما در گروه­ های تغذیه شده با پروبیوتیک و پربیوتیک دیده شد (0/05>p) و بیش ­ترین مقاومت ماهیان در برابر استرس هیپوکسی، در تیمارهای ٤ و ٦ دیده شد که به ­طور معنی ­داری نسبت به گروه شاهد بیش ­تر بود.